اماتنهایی...

این منم،تنهانشسته درجنگلی دورونمناک،

درکنارآتشی پردودوخیره به گنجشکی

                                 باپرهای خیس ازباران.

به جنگل آمده ام،

            نمی دانم چرا،

شایدبه همان خاطرکه که پرنده درخت راپیدامی کند.

دلم می خواهدحس رخوت جنگل راباتمام سنگینی

غم سالیان وجودم معاوضه کنم.

باورم شده که خداجنگلراآفرید

تابرروی برگ برگ سبزهردرختش آه پرسوز

سینه آدم هابنشیند.

باورم شده که برگ هاازاندوه من وآدم های دیگراست

که زردمی شوندوپاییزتنهازمانی ستکه برگ ها

ازوسعت اندوه آدم هارنگ می بازند.

ومن بابرگ های سبزاین درختان جنگلی چه کرده ام

                                                        درهمه عمروچه

                                                           می کنم دراین بهار؟

این سبزهادرچشم من می نشینند

تانگاهمرادگرباربه زندگی تازه وخیس  نگاه دارند.

بهاربهانه ای است برای من

تایخ های دلم راآب کنم

واززمستان فکررهاشوم.

این درخت باآن گنجشک خیس ازباران

وهمه این جنگل سبز مرابه همدلی

                                    وهم نفسی

                                         باطبیعت زیبافرامی خوانند.